NILIPATA MTEJA NILIPOKUWA NAFANYA KAZI YA KUJIUZA KUMBE JINI
Usiku mmoja wa Ijumaa mwezi ukiwa umejificha nyuma ya mawingu meusi kama jivu nilisimama kwenye kona yangu ya kawaida mjini. Nilikuwa nimevaa mavazi yangu ya kawaida ya kazi nguo fupi na manukato yenye harufu kali ya kuvutia. Watu walikuwa wachache baridi ilikuwa kali, lakini nilikuwa na matumaini. Nilihitaji hela.
Ghafla gari jeupe aina ya Toyota Crown likasimama mbele yangu. Dirisha likashuka kidogo sauti ya kiume ikasikika, tulivu lakini yenye mamlaka:
“Ingia, twende sehemu tulivu.”
Bila kusita niliingia ndani. Gari lilinuka marashi ya kale, si ya kawaida. Mvumo wa kizunguzungu ulipita masikioni mwangu kwa muda mfupi, lakini nikajikaza. Tulipoanza safari, nilijaribu kumtazama dereva uso wake ulikuwa kwenye kivuli. Hakuongea sana, lakini kila alipogeuka kuniangalia, macho yake yalikuwa mekundu kwa mbali, kana kwamba yalikuwa yanang’aa gizani.
Barabara tuliyopitia haikujulikana kwangu. Hakukuwa na taa, wala dalili ya maisha. Ilionekana kama njia ya msituni, lakini gari lilizidi kusonga kwa kasi ya ajabu. Gafla simu yangu ikafa bila betri kuisha. Moyo wangu ukaanza kudunda kwa nguvu. Nikamuuliza
“Tunaenda wapi?”
Alitabasamu kidogo, sauti yake ikitetemesha damu:
“Sehemu ambayo hutawasahau.”
Tulifika katika kasri kubwa, la kale, lililoonekana kama lipo katikati ya msitu. Mlango wa mbele ulifunguka wenyewe bila mtu. Tulipoingia ndani, baridi ya ajabu ilipiga mwili wangu. Kulikuwa na viti vya dhahabu, lakini vyote vikiwa vimefunikwa na vumbi. Kuta zilikuwa na picha za watu walioshika mioyo mikononi mwao, wakitabasamu kwa huzuni.
Dereva aligeuka na uso wake haukuwa wa kibinadamu tena. Ulikuwa mweupe kupita kawaida midomo yake myekundu kama damu, na meno yake yalikuwa na ncha kali. Nikataka kukimbia, lakini miguu ikagoma. Nilijikuta nimesimama mbele ya kioo kikubwa kilichonionyesha picha ya mimi nikiwa nimezeeka ghafla, macho yakiwa meupe tu bila mboni. Nililia, nikapiga kelele, lakini hakuna aliyesikia.
Alinileta kwenye chumba cha sakafu ya chini kabisa kilichojaa sauti za vilio vya wanawake wengine. Walikuwa wakilia, wengine walikuwa wakinong’ona kwa lugha nisiyoijua. Kila mmoja alikuwa akifanana na mimi. Nilitambua hawakuwa tena watu walikuwa roho zilizokwama.
Mteja yule aliniambia kwa sauti ya kutisha:
“Usiku wa leo, nitakula mwili wako, lakini roho yako itabaki hapa milele.”
Ndipo nikazinduka kwenye mteremko wa barabara nikilia, nguo zangu zikiwa chafu na machozi yamejaa usoni. Gari halikuwepo. Barabara haikuwa na alama ya matairi. Simu yangu ilikuwa hai tena, lakini ilikuwa imejaa picha za kasri lile na video fupi ya mimi nikiomba msaada nikizungukwa na giza.
Nilirudi nyumbani, lakini maisha hayakurudi kama zamani. Kila usiku, saa 6 kamili, sauti ile hunong’ona kichwani mwangu:
“Tuna safari hatujaimaliza…”
Mpaka leo sierewi ni kitu gani kilinikuta ila inauhakika kiliondoka naye na alinipereka mazingira ya huko ila jinsi nilivoludi ndio sierewi na sikumbuki ilikuaje nina maswali mengi kichwani kwangu
Je, nilikufa? Je, bado niko duniani au ni kivuli cha uhai?
Yule alikuwa nani? Na mbona kila nikimpigia mteja yeyote sasa, wanaishia kunyamaza na kusema wananiota usiku?
Je, hii ni laana au mlango wa dunia nyingine niliofungua bila kutarajia?
