NILILAZIMISHWA KUFANYA MAPENZI NA MBWA ILI BABA YANGU AWE TAJIRI
Sehemu ya Kwanza
Usiku ulikuwa mzito, giza likigubika kila kona ya dunia, upepo ukivuma kwa sauti ya huzuni kana kwamba uliomboleza kitu kisichojulikana. Kelele za fisi kutoka porini zilipiga mbiu za tahadhari, lakini kwa Kareni – msichana mdogo wa miaka 12 – hakukuwa na kitu cha kutisha zaidi ya nyumba aliyokuwa akiikimbia.
Miguu yake midogo ilipiga barabara ya udongo kwa kasi, miguu ikiwa michafu kwa vumbi na matope. Alikuwa akikimbia bila kujua anakokwenda, akilia kimya kimya huku machozi yakimchoma mashavuni. Moyo wake ulipiga kama ngoma ya vita. Kila hatua aliyoipiga ilikuwa ni umbali zaidi kutoka kwa mateso aliyoyakimbia – na karibu na mahali pasipojulikana.
“Kwa nini…? Kwa nini mimi?” aliuliza kwa sauti ya chini, kana kwamba giza lingeweza kumjibu. Hakutaka kukumbuka mazungumzo ya baba yake siku chache zilizopita – maneno yaliyomfanya ahisi kana kwamba dunia yote imeporomoka juu yake.
Baada ya masaa kadhaa ya kuzurura, alijikuta akifika katika kijiji kidogo kilicho mbali na barabara kuu. Nyumba nyingi zilikuwa za udongo na kuezekwa kwa nyasi. Hakukuwa na mtu barabarani isipokuwa bibi mmoja mzee aliyekuwa amekaa mbele ya nyumba yake, akipunga mkono wa kumwita.
“Njoo hapa, mwanangu… unaonekana umechoka,” bibi alisema kwa sauti tulivu yenye ukarimu.
Kareni hakuweza kupinga. Mguu mmoja mbele ya mwingine, akajikuta akikaa kwenye kiti cha mbele ya bibi yule. Harufu ya majani ya chai iliyochemshwa na tangawizi ilimkaribisha.
“Jina langu ni Bibi Salome,” mzee yule alisema, akimwangalia kwa jicho la huruma. “Usiogope, hapa hakuna atakayekudhuru.”
Kareni hakusema mengi, ila macho yake yalionyesha uchovu na hofu isiyoelezeka. Bibi Salome hakuwa na mtoto wala mjukuu; upweke wake ulimfanya awe mkarimu zaidi kwa msichana huyu asiyejulikana.
Wakati huo huo, mbali huko mjini, baba wa Kareni – Mzee Masai – alikuwa akihaha. Kutoweka kwa binti yake kulimwacha katika mtego wa wasiwasi. Lakini kwa upande mwingine, alikumbuka kuwa muda wa agizo la mganga wake ulikuwa unakaribia kwisha.
Alipofika kwa Mchawi Mbulu, mganga huyo alimpokea huku macho yake yakimetameta kama ya mnyama porini.
“Umekuja mikono mitupu? Binti yako hajapatikana?” aliuliza kwa sauti nzito.
“Bwana Mbulu… nimemtafuta kila kona… sijampata.” Mzee Masai alionekana kuvunjika moyo.
Mbulu alicheka kwa sauti ya kejeli. “Kama kweli unataka utajiri, lazima masharti yatimizwe. Na sharti kuu… binti yako lazima alale na huyu.”
Kutoka kivulini, mbwa mkubwa mwenye macho mekundu alitokea, meno yake meupe yaking’aa kwenye giza. Kamba nene ilikuwa shingoni mwake.
“Ukishatimiza hili, mali na heshima vitakuwa vyako milele,” mganga alisema huku akitabasamu kwa ushindi.
Mzee Masai alinyamaza, macho yake yakimtazama yule mnyama kwa mchanganyiko wa hofu na tamaa. Moyoni mwake, mapambano makali yalijitokeza – mapenzi ya baba au tamaa ya mali?
Alipoondoka kwa mganga, usiku huo alirudi nyumbani akibeba kile kiumbe kikatili. Kwenye akili yake, alijua – kwa gharama yoyote – sharti hili litakamilika.
Na wakati huo, mbali kule kijijini, Kareni alikuwa amelala kwenye kitanda cha mikeka, bila kujua kuwa muda wake wa amani ulikuwa unaisha…
Sehemu ya Pili
Siku ya pili ilipoanza, jua lilipanda taratibu likitoa mwanga hafifu juu ya nyumba ya Mzee Masai. Uso wake ulionekana mchovu, macho yakiwa mekundu kwa kukosa usingizi. Kila dakika ilimkaribia kwenye mwisho wa muda aliopewa na Mchawi Mbulu. Alijua vyema – kama hakutimiza agizo, maisha yake yangekoma kwa njia ya kutisha.
Alijifunga shuka shingoni na kutoka nje kwa haraka. Alipofika kwenye kilabu cha vijana kijijini, alijipenyeza kati ya meza na viti vilivyokuwa vimechoka. Alitoa hela kadhaa zilizokunjamana, macho yake yakivuma tamaa.
“Natakeni mtafute binti yangu. Popote alipo, mlete kwangu akiwa hai,” alisema kwa sauti ya kuamrisha.
Vijana watatu walioshika panga na fimbo walimtazama kimya kwa sekunde chache, kisha mmoja wao akasema, “Kama tunampata, malipo yenu lazima yawe maradufu.”
Mzee Masai alikubali bila kusita. Vijana hao walitoweka haraka, wakapotea kwenye njia za vumbi zinazotoka kijijini.
Lakini baada ya siku mbili za kupita kwenye misitu, mabonde na vijiji vya mbali, waliporudi, hawakuwa na habari za maana. Walisema waliona msichana mwenye sura kama yake umbali, lakini alipotea kabla hawajamfikia.
Mzee Masai alipokea taarifa hiyo kama kishindo cha radi. Aliketi chini, akashika kichwa chake kwa mikono miwili, machozi yakimtiririka taratibu. Hakuona kama alibaki na tumaini lolote.
Usiku huo, akihangaika, aliamua kurudi tena kwa Mchawi Mbulu. Mganga alimpokea huku akicheka taratibu, sauti yake ikipenya kama msumeno kwenye moyo wa Mzee Masai.
“Nilikuambia – ukikosa, usithubutu kuondoka bila kutimiza agizo. Mizimu haichezi,” alionya kwa sauti ya kutisha. “Ukivunja agano, hata usingizi hautakuwa wako. Wataja kuchukua kila kitu kutoka kwako – uhai, roho, na jina lako.”
Wakati huo huo, kwenye kijiji cha mbali, ulikuwa usiku wa tatu Kareni kukaa kwa Bibi Salome. Nyumba ilikuwa kimya, upepo ukipita kwenye nyasi za paa kwa sauti ya upole. Bibi alikuwa amelala kwenye kitanda chake cha mikeka, lakini usingizi wake ulivunjwa na ndoto ya ajabu.
Alijikuta kwenye shamba la giza, upepo ukivuma kwa nguvu, akasikia sauti ya kunguruma ya mnyama mkubwa. Alipoangalia mbele, aliona kivuli cha msichana aliyeshikiliwa na kamba, na mbele yake – mbwa mkubwa mwenye macho mekundu, akimkaribia taratibu. Bibi alipojaribu kukimbia kumsaidia, ardhi ikapasuka na giza likammeza.
Kwa hofu, Bibi Salome aliamka akiwa anavuta pumzi kwa kasi. Bila kupoteza muda, alimwamsha Kareni.
“Binti yangu, nimeota jambo baya… jambo baya sana kuhusu wewe,” alisema kwa sauti ya kutetemeka.
Kareni alimtazama kwa macho yenye wasiwasi.
“Ndoto yako… ilionyesha nini?” aliuliza kwa sauti ya hofu.
Bibi alishusha pumzi ndefu, kisha akasema, “Nilikuona… na mbwa mkubwa… na ulikuwa… kama vile umefungwa na huna pa kukimbia.”
Macho ya Kareni yalijaa machozi. Alishusha kichwa chini, sauti yake ikitetemeka aliposema, “Bibi… kuna jambo nilikuwa sijakuambia. Mama yangu alifariki miezi miwili iliyopita kwa kifo cha ghafla. Tangu hapo, nimekuwa nikiishi na baba yangu tu. Lakini… hivi karibuni alinijia na kunieleza jambo… jambo baya sana. Aliniambia… lazima nikubali kulala na mbwa ili awe tajiri. Alinieleza kwa maneno ya kunishawishi sana… lakini sikukubali.”
Bibi Salome alishikwa na butwaa, akashika kifua chake.
“Kisha nikamwambia nataka kwenda chooni kwanza… nilipotoka, nilikimbia mpaka nikafika hapa,” Kareni aliendelea huku akibubujikwa na machozi.
Bibi alikumbatia yule msichana kwa nguvu, macho yake yakiwa na machozi. “Usiogope tena, mwanangu. Naapa kwa Mungu, sitaruhusu mtu yeyote akutendee haya. Hata ikibidi nitoe uhai wangu, nitakulinda.”
Lakini wote wawili hawakujua – muda wa baba yake Kareni ulikuwa unakimbia kwa kasi, na nguvu za giza zilishaanza kumfuata…
Sehemu ya Tatu
Usiku wa nne tangu Kareni akimbie nyumbani, mawingu mazito yalijikusanya angani kana kwamba yalificha siri nzito. Upepo mkali ulivuma ukipiga milango na madirisha ya nyumba za kijiji, ukipenya kama sauti ya roho zilizopotea.
Bibi Salome alikuwa amekaa sakafuni karibu na jiko, akipika uji wa mahindi kwa maziwa, lakini akili yake haikuwa hapo. Mawazo yake yalikuwa yamejikita kwenye ndoto ya ajabu aliyoiota juzi na mazungumzo ya Kareni usiku uliopita.
Ghafla, mbwa wa kijiji alianza kubweka kwa sauti kali, wakivuma kwa pamoja kana kwamba waliona kitu kisicho cha kawaida. Bibi Salome alinyanyuka haraka, akachungulia dirishani. Kivuli cha mtu kilipita haraka kwenye kivuli cha mwanga wa mwezi, kikielekea upande wa nyuma wa nyumba yake.
“Kareni, ingia chumbani, usitoke!” Bibi aliamuru kwa sauti ya haraka. Msichana alitii bila kuuliza.
Lakini kabla Bibi hajafunga mlango wa mbele, alisikia mlango wa nyuma ukigongwa kwa nguvu. Sauti nzito ikasikika:
> “Fungua, mama… tumekuja kumchukua msichana. Hii ni amri ya baba yake.”
Bibi Salome alihisi damu ikimganda. “Sitamtoi. Acheni mtoto huyu!” alijibu kwa sauti ya ukakamavu, ingawa moyo wake ulikuwa unadunda kama ngoma.
Ghafla mlango ukavunjwa kwa mateke. Wanaume wawili wenye nyuso zilizofunikwa walivamia. Mikononi mwao walishikilia panga na tochi. Mmoja akamshika Bibi na kumsukuma kando, mwingine akaelekea chumbani kwa Kareni.
Kareni alipiga kelele, lakini mwanaume huyo akamfunika mdomo na kumvuta kwa nguvu. Machozi yake yalichanganyika na hofu, akijua hatma yake ilikuwa imekaribia.
Lakini kabla hajachukuliwa mbali, sauti kali ya mwanaume kutoka nje ikasikika:
> “Mwacheni msichana huyo! Hapa si pa kuchezea!”
Wote wakageuka na kumwona kijana mmoja mrefu, mwenye mwanga wa tochi usoni. Alishikilia rungu kubwa mkononi. Huyu alikuwa Lukas – kijana jasiri wa kijiji ambaye watu walimjua kama mlinzi wa wanyonge.
Bila kusubiri, Lukas aliwavamia wale wanaume. Kulipuka mapambano makali; rungu dhidi ya panga. Mbwa wa kijiji walikuwa wakibweka na kuruka, kana kwamba walielewa vita hivyo. Hatimaye wanaume wale waliona wameshindwa, wakakimbia gizani huku wakitishia kurudi.
Lukas alimgeukia Kareni, ambaye alikuwa akitetemeka. “Usiogope, uko salama sasa. Lakini hawa watu hawataacha… lazima tujue kwa nini wanakufuata.”
Bibi Salome, akipumua kwa shida, akasema: “Ni baba yake. Anataka kumtoa kafara kwa agizo la mchawi mmoja. Lazima tumfanyie mpango aondoke kijijini mara moja.”
Lukas alimtazama Kareni kwa macho ya huruma na hasira iliyochanganyika. “Kesho nitakupeleka kwa rafiki yangu mjini, mbali na mikono yao. Lakini leo… mlango wangu hautafungwa macho.”
Usiku huo, wakati Lukas akilinda nje, mbali kule mjini, Mchawi Mbulu alikuwa akifanya tambiko la usiku wa manane. Alimwita Mzee Masai, akasema kwa sauti ya kutisha:
> “Muda wako umeisha. Ukishindwa tena, mali uliyoiota haitakaa ikufikie… bali utapoteza hata ile kidogo uliyonayo.”
Mzee Masai akainama chini, lakini moyoni aliahidi – hata kama itamlazimu kumwaga damu – binti yake lazima apatikane.
Na mahali fulani gizani, macho mekundu ya mnyama yalimulika… yakimsaka Kareni.
INAENDELEA…
